Δεν είναι λίγες οι φορές που συναντάμε ζευγάρια που θα επιθυμούσαν ο σύντροφός τους να άλλαζε δύο τρία σημεία της συμπεριφοράς του ή του χαρακτήρα του. Κάποιες λεπτομέρειες που χαλάνε τη μαγεία της σχέσης και κουράζουν τον άλλο σύντροφο. Πόσοι καυγάδες δεν έχουν γίνει αποσκοπώντας σε αυτήν την πολυπόθητη μεταμόρφωση του άλλου; Πόσα χρόνια ελπίδας και προσδοκίας για μία αλλαγή, της οποίας αιτία και αφορμή ποθούμε να είμαστε εμείς; Και ενώ περνά ο καιρός και συνεχίζουμε να είμαστε στη ίδια σχέση, η οποία προφανώς κατά τα άλλα μας ικανοποιεί, η ίδια ιστορία βγαίνει συνεχώς στο προσκήνιο.
Εφόσον μία σχέση σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, γιατί αυτό δε συμβαίνει στο συντροφό μου; Γιατί αντιστέκεται τόσο στην αλλαγή; Τόσο σημαντικό είναι για εκείνον να είναι όπως είναι; Μήπως δε με αγαπά τόσο ώστε να τολμήσει να κάνει αυτήν την αλλαγή που του ζητώ; Όλα αυτά τα ερωτήματα γεννώνται και αναπαράγονται διαρκώς προκαλώντας αισθήματα απόρριψης, αδιαφορίας και θυμού στο σύντροφο.
Όμως, η αλλαγή σε έναν άνθρωπο δεν επέρχεται καταναγκαστικά. Κανείς δεν αλλάζει αν δε θέλει ο ίδιος να αλλάξει.Εξάλλου, ποιός του εγγυάται πως αν άλλαζε, ο σύντροφός του θα συνέχιζε να τον θέλει και να τον αγαπά; Αλήθεια, είναι βέβαιο ότι θα συνεχίζαμε να νιώθουμε έλξη για το συντροφό μας, αν γινόταν αλλιώς, όπως νομίζουμε ότι θέλουμε να είναι; Η αλλαγή θα τον είχε κάνει έναν άλλο άνθρωπο. Η αποδοχή του άλλου, όπως είναι, προϋποθέτει την αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού. Στην ψυχολογία, αληθινή αγάπη είναι να μπορείς να αποδέχεσαι τον άλλο όπως είναι, χωρίς να θες να τον αλλάξεις. Να σέβεσαι το δικό του τρόπο, τη διαφορετικότητά του, τη μοναδικότητά του.
Ωστόσο, η αποδοχή του άλλου δε σημαίνει ότι παραιτούμαι ή δεν πιστεύω πως ο άλλος έχει περιθώρια βελτίωσης, απλά δεν απαιτώ ο άλλος να αλλάξει. Δε θέτω την αλλαγή του συντρόφου ως προϋπόθεση της σχέσης. Η αποδοχή του άλλου και του εαυτού μας βοηθά την ένωση δύο ανεξάρτητων διαφορετικών κόσμων. Η δυναμική μίας σχέσης αποδοχής θα ωθήσει τον σύντροφο αλλά και εμάς τους ίδιους στη βελτίωση του εαυτού και στην προσωπική ανάπτυξη. Ωστόσο, αυτή η αλλαγή θα γίνει ως φυσκή απόρροια της σχέσης, και όχι υπό πίεση, απειλή ή επιβολή, και για αυτό θα έχει ένα μόνιμο και οικειοθελή χαρακτήρα.
Εφόσον μία σχέση σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, γιατί αυτό δε συμβαίνει στο συντροφό μου; Γιατί αντιστέκεται τόσο στην αλλαγή; Τόσο σημαντικό είναι για εκείνον να είναι όπως είναι; Μήπως δε με αγαπά τόσο ώστε να τολμήσει να κάνει αυτήν την αλλαγή που του ζητώ; Όλα αυτά τα ερωτήματα γεννώνται και αναπαράγονται διαρκώς προκαλώντας αισθήματα απόρριψης, αδιαφορίας και θυμού στο σύντροφο.
Όμως, η αλλαγή σε έναν άνθρωπο δεν επέρχεται καταναγκαστικά. Κανείς δεν αλλάζει αν δε θέλει ο ίδιος να αλλάξει.Εξάλλου, ποιός του εγγυάται πως αν άλλαζε, ο σύντροφός του θα συνέχιζε να τον θέλει και να τον αγαπά; Αλήθεια, είναι βέβαιο ότι θα συνεχίζαμε να νιώθουμε έλξη για το συντροφό μας, αν γινόταν αλλιώς, όπως νομίζουμε ότι θέλουμε να είναι; Η αλλαγή θα τον είχε κάνει έναν άλλο άνθρωπο. Η αποδοχή του άλλου, όπως είναι, προϋποθέτει την αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού. Στην ψυχολογία, αληθινή αγάπη είναι να μπορείς να αποδέχεσαι τον άλλο όπως είναι, χωρίς να θες να τον αλλάξεις. Να σέβεσαι το δικό του τρόπο, τη διαφορετικότητά του, τη μοναδικότητά του.
Ωστόσο, η αποδοχή του άλλου δε σημαίνει ότι παραιτούμαι ή δεν πιστεύω πως ο άλλος έχει περιθώρια βελτίωσης, απλά δεν απαιτώ ο άλλος να αλλάξει. Δε θέτω την αλλαγή του συντρόφου ως προϋπόθεση της σχέσης. Η αποδοχή του άλλου και του εαυτού μας βοηθά την ένωση δύο ανεξάρτητων διαφορετικών κόσμων. Η δυναμική μίας σχέσης αποδοχής θα ωθήσει τον σύντροφο αλλά και εμάς τους ίδιους στη βελτίωση του εαυτού και στην προσωπική ανάπτυξη. Ωστόσο, αυτή η αλλαγή θα γίνει ως φυσκή απόρροια της σχέσης, και όχι υπό πίεση, απειλή ή επιβολή, και για αυτό θα έχει ένα μόνιμο και οικειοθελή χαρακτήρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου