Όσο κι αν προσπάθησες. Όσο κι αν σε πλήγωσε. Όσο κι αν πίστεψες στα λόγια του όταν σου είπε πως ποτέ δε θα το ξανακάνει και πως σε αγαπά.
Πάει καιρός τώρα. Αρκετός. Έκλαψες, πόνεσες και προσπαθείς ακόμα να συνειδητοποιήσεις πως ανεχόσουν τότε και τόσο καιρό τα ψέματα του, ίσως την αδιαφορία του.
Ή μήπως τα νεύρα και τις φωνές του; Δεν πιστεύεις στον εαυτό σου! Πως εσύ ένας τόσο συντηρητικός χαρακτήρας, σωστό παιδί “έπεσες” σαν ώριμο φρούτο μπροστά του; Είδες πως ο έρωτας αλλάζει κάθε άνθρωπο;
Αν ήταν έρωτας αυτός που έζησες... Αν ήταν αγάπη... Κι ας ήσουν τόσο καιρό μαζί του. Δε μου λέει κάτι αυτό.
Δε θα σου πω στο είχα πει γιατί δε το είχα κάνει. Είναι πράγματα που δε πρέπει να λέγονται εξάλλου. Πρέπει να τα ζεις. Είναι τα μαθήματα της ζωής. Πέφτεις, μαθαίνεις, σηκώνεσαι. Και πάλι τα ίδια.
Έτσι λοιπόν πάνω στον πρώτο μήνα της σχέσης όλα φαίνονται τόσο γλυκά, τόσο όμορφα.
Ακόμα και οι τσακωμοί, τα καβγαδάκια... Ακόμα και τα πρώτα δείγματα του αληθινού χαρακτήρα του άλλου. Ναι. Γιατί ο χαρακτήρας δε κρύβεται.
Η απιστία ίσως ναι, ο χαρακτήρας και τα μάτια της ψυχής όχι.
Διαφωνώ λοιπόν με όσους λένε πως κανένας δε δείχνει τον πραγματικό του χαρακτήρα στην αρχή. Εμείς δεν τον βλέπουμε. Μάλλον δε θέλουμε να τον δούμε. Τον αγνοούμε επιδεικτικά μάλιστα μιας και μας συγκινεί ιδιαίτερα το περιτύλιγμα ενθουσιασμού που νιώθουμε της εμφάνισης ενός καινούριου ανθρώπου στη ζωή μας.
Με το πέρας του χρόνου ανακαλύπτουμε πως τελικά υπάρχουν κάποια πράγματα που δε μας αρέσουν. Και ίσως κάποια καθόλου. Εκεί φαίνονται πολλά πράγματα.
Έρχεται ο άλλος και σου λέει (μιας και σε έχει και για “σίγουρο χαρτί” και πλέον έχει αποκτήσει οικειότητα) “έτσι είμαι, αν σου αρέσω”. Και έτσι είναι! Αν σου αρέσει!
Αλλά με το άκουσμα της παραπάνω πρότασης και τη φοβία του χωρισμού κολλάς.
Σκέφτεσαι τη συνήθεια, πως δε θα έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου έτσι ξαφνικά και μάλιστα σε αυτούς τους αρκετά δύσκολους καιρούς για σχέση.
Και τι κάνεις;
Μένεις ακόμα μαζί του κάνοντας υπομονή και προσπαθώντας να ξεπεράσεις τυχόν καταστάσεις που σε ενοχλούν.
Καταπίνεις γεγονότα, κακές στιγμές, άσχημη συμπεριφορά, ανέχεσαι τη κάθε μ....α του άλλου που σε φτάνει στα κόκκινα ώσπου...
Περνά ο καιρός. Περνούν οι μήνες. Συνειδητοποιείς ότι έχουν περάσει δύο, τρία, τέσσερα χρόνια της ζωής σου μαζί με έναν άνθρωπο που τελικά ίσως δεν είναι ο κατάλληλος για σένα.
Φτάνει η στιγμή που αρχίζεις και “χάνεις”... Χάνεις όχι φυσικά τον ενθουσιασμό γιατί αυτόν τον έχεις χάσει προ πολλού, αλλά συναισθήματα..
Χάνονται τα συναισθήματα αλήθεια;
Μπορεί δηλαδή σήμερα να λες ότι αγαπάς και ότι νοιάζεσαι κάποιον και αύριο να μην ισχύει; Μπορεί σήμερα να λες ότι πεθαίνεις για χάρη του άλλου και αύριο να λες “ μωρέ ας το!”; Χμμμμ... δε νομίζω!
Οπότε; Η απάντηση είναι αυτή που σκέφτεσαι.
Όσο για εμένα αυτό που πιστεύω είναι πως όταν αγαπάς πραγματικά ανέχεσαι τα πάντα. Τα πάντα.
Να κάνω μια διευκρίνηση όμως εδώ. Όταν αγαπάς και παίρνεις την ίδια αγάπη όλα μπορούν να μείνουν πίσω. Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε άρρωστες καταστάσεις όπου πχ. κάποιος άνδρας υποστηρίζει ότι αγαπάει μεν την γυναίκα που έχει δίπλα του αλλά τη σκοτώνει στο ξύλο δε ή φωνάζει, χτυπιέται και σπάει πράγματα. Αυτά δε μπορείς να τα ανεχτείς. Προσβάλλουν την ανθρώπινη φύση του καθένα. Δεν είναι όμως ελαττώματα ενός ανθρώπου που λες ότι τα ανέχεσαι. Είναι ο χαρακτήρας του. Οι αρχές του. Το πως έμαθε να συμπεριφέρεται, το τι είδε στην παιδική του ηλικία, το τι έζησε, πως μεγάλωσε, το πως επέλεξε να συμπεριφέρεται...
Ο άνθρωπος διαμορφώνει τον χαρακτήρα του όχι μέχρι να ενηλικιωθεί όπως συνηθίζουν να πιστεύουν όλοι αλλά μέχρι να γεράσει λέω εγώ. Άλλο διαμορφώνω και άλλο αλλάζω όμως. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Δε θα σταματήσει να φωνάζει, ούτε να σε χτυπάει. Πάντα θα το κάνει.
Και όσες φορές ήρθε γονατιστός και σου ζήτησε συγγνώμη το πίστευε, το ήθελε. Και αυτές που υποσχέθηκε να μη ξαναγίνει.
Και όσες φορές εσύ τον συγχώρεσες και έμεινε και πάλι δίπλα σου κι ας πέρασε καιρός κι ας νόμιζες πως άλλαξε ...άλλαξε;
Όχι, απλά συγκρατήθηκε για κάποιο διάστημα και πάλι ξέσπασε...
Δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες στις σχέσεις. Τον ξέρεις τον άλλο καλά. Υπάρχουν μόνο συμβιβασμοί ή ακόμα καλύτερα αποδοχή του άλλου όπως ακριβώς είναι. Τότε δίνεις την “ευκαιρία”. Αν αξίζει όμως κι αν αγαπάς. Αυτή είναι η δική μου άποψη...
Πάει καιρός τώρα. Αρκετός. Έκλαψες, πόνεσες και προσπαθείς ακόμα να συνειδητοποιήσεις πως ανεχόσουν τότε και τόσο καιρό τα ψέματα του, ίσως την αδιαφορία του.
Ή μήπως τα νεύρα και τις φωνές του; Δεν πιστεύεις στον εαυτό σου! Πως εσύ ένας τόσο συντηρητικός χαρακτήρας, σωστό παιδί “έπεσες” σαν ώριμο φρούτο μπροστά του; Είδες πως ο έρωτας αλλάζει κάθε άνθρωπο;
Αν ήταν έρωτας αυτός που έζησες... Αν ήταν αγάπη... Κι ας ήσουν τόσο καιρό μαζί του. Δε μου λέει κάτι αυτό.
Δε θα σου πω στο είχα πει γιατί δε το είχα κάνει. Είναι πράγματα που δε πρέπει να λέγονται εξάλλου. Πρέπει να τα ζεις. Είναι τα μαθήματα της ζωής. Πέφτεις, μαθαίνεις, σηκώνεσαι. Και πάλι τα ίδια.
Έτσι λοιπόν πάνω στον πρώτο μήνα της σχέσης όλα φαίνονται τόσο γλυκά, τόσο όμορφα.
Ακόμα και οι τσακωμοί, τα καβγαδάκια... Ακόμα και τα πρώτα δείγματα του αληθινού χαρακτήρα του άλλου. Ναι. Γιατί ο χαρακτήρας δε κρύβεται.
Η απιστία ίσως ναι, ο χαρακτήρας και τα μάτια της ψυχής όχι.
Διαφωνώ λοιπόν με όσους λένε πως κανένας δε δείχνει τον πραγματικό του χαρακτήρα στην αρχή. Εμείς δεν τον βλέπουμε. Μάλλον δε θέλουμε να τον δούμε. Τον αγνοούμε επιδεικτικά μάλιστα μιας και μας συγκινεί ιδιαίτερα το περιτύλιγμα ενθουσιασμού που νιώθουμε της εμφάνισης ενός καινούριου ανθρώπου στη ζωή μας.
Με το πέρας του χρόνου ανακαλύπτουμε πως τελικά υπάρχουν κάποια πράγματα που δε μας αρέσουν. Και ίσως κάποια καθόλου. Εκεί φαίνονται πολλά πράγματα.
Έρχεται ο άλλος και σου λέει (μιας και σε έχει και για “σίγουρο χαρτί” και πλέον έχει αποκτήσει οικειότητα) “έτσι είμαι, αν σου αρέσω”. Και έτσι είναι! Αν σου αρέσει!
Αλλά με το άκουσμα της παραπάνω πρότασης και τη φοβία του χωρισμού κολλάς.
Σκέφτεσαι τη συνήθεια, πως δε θα έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου έτσι ξαφνικά και μάλιστα σε αυτούς τους αρκετά δύσκολους καιρούς για σχέση.
Και τι κάνεις;
Μένεις ακόμα μαζί του κάνοντας υπομονή και προσπαθώντας να ξεπεράσεις τυχόν καταστάσεις που σε ενοχλούν.
Καταπίνεις γεγονότα, κακές στιγμές, άσχημη συμπεριφορά, ανέχεσαι τη κάθε μ....α του άλλου που σε φτάνει στα κόκκινα ώσπου...
Περνά ο καιρός. Περνούν οι μήνες. Συνειδητοποιείς ότι έχουν περάσει δύο, τρία, τέσσερα χρόνια της ζωής σου μαζί με έναν άνθρωπο που τελικά ίσως δεν είναι ο κατάλληλος για σένα.
Φτάνει η στιγμή που αρχίζεις και “χάνεις”... Χάνεις όχι φυσικά τον ενθουσιασμό γιατί αυτόν τον έχεις χάσει προ πολλού, αλλά συναισθήματα..
Χάνονται τα συναισθήματα αλήθεια;
Μπορεί δηλαδή σήμερα να λες ότι αγαπάς και ότι νοιάζεσαι κάποιον και αύριο να μην ισχύει; Μπορεί σήμερα να λες ότι πεθαίνεις για χάρη του άλλου και αύριο να λες “ μωρέ ας το!”; Χμμμμ... δε νομίζω!
Οπότε; Η απάντηση είναι αυτή που σκέφτεσαι.
Όσο για εμένα αυτό που πιστεύω είναι πως όταν αγαπάς πραγματικά ανέχεσαι τα πάντα. Τα πάντα.
Να κάνω μια διευκρίνηση όμως εδώ. Όταν αγαπάς και παίρνεις την ίδια αγάπη όλα μπορούν να μείνουν πίσω. Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε άρρωστες καταστάσεις όπου πχ. κάποιος άνδρας υποστηρίζει ότι αγαπάει μεν την γυναίκα που έχει δίπλα του αλλά τη σκοτώνει στο ξύλο δε ή φωνάζει, χτυπιέται και σπάει πράγματα. Αυτά δε μπορείς να τα ανεχτείς. Προσβάλλουν την ανθρώπινη φύση του καθένα. Δεν είναι όμως ελαττώματα ενός ανθρώπου που λες ότι τα ανέχεσαι. Είναι ο χαρακτήρας του. Οι αρχές του. Το πως έμαθε να συμπεριφέρεται, το τι είδε στην παιδική του ηλικία, το τι έζησε, πως μεγάλωσε, το πως επέλεξε να συμπεριφέρεται...
Ο άνθρωπος διαμορφώνει τον χαρακτήρα του όχι μέχρι να ενηλικιωθεί όπως συνηθίζουν να πιστεύουν όλοι αλλά μέχρι να γεράσει λέω εγώ. Άλλο διαμορφώνω και άλλο αλλάζω όμως. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Δε θα σταματήσει να φωνάζει, ούτε να σε χτυπάει. Πάντα θα το κάνει.
Και όσες φορές ήρθε γονατιστός και σου ζήτησε συγγνώμη το πίστευε, το ήθελε. Και αυτές που υποσχέθηκε να μη ξαναγίνει.
Και όσες φορές εσύ τον συγχώρεσες και έμεινε και πάλι δίπλα σου κι ας πέρασε καιρός κι ας νόμιζες πως άλλαξε ...άλλαξε;
Όχι, απλά συγκρατήθηκε για κάποιο διάστημα και πάλι ξέσπασε...
Δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες στις σχέσεις. Τον ξέρεις τον άλλο καλά. Υπάρχουν μόνο συμβιβασμοί ή ακόμα καλύτερα αποδοχή του άλλου όπως ακριβώς είναι. Τότε δίνεις την “ευκαιρία”. Αν αξίζει όμως κι αν αγαπάς. Αυτή είναι η δική μου άποψη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου