"Βοηθήστε με! Μου είπε ότι τον πνίγω με τη ζήλια μου!"

Τα όρια ανάμεσα στην φυσιολογική και την παθολογική ζήλεια μοιάζουν δυσδιάκριτα αν σκεφτεί κανείς ότι είναι αδύνατον να αγαπάς και να μην φοβάσαι ότι ο άλλος θα φύγει. Ωστόσο όταν η συμπεριφορά μας είναι δυσανάλογη με το υπάρχον πλαίσιο, όταν μεταφράζουμε κάθε ερέθισμα ως απειλή τότε παγιδευόμαστε τυφλά μέσα στο ιδιότυπο κελί που οικοδομεί τη ζήλια.

Η χαμηλή αυτοεκτίμηση , η έντονη δυσπιστία που σε κάνεις να βρίσκεσαι σε μία μόνιμη επιφυλακή απέναντι στους άλλους, η νοσηρή ανάγκη για έλεγχο, τα παιδικά βιώματα απόρριψης, προδοσίας και οι αιφνίδιοι αποχωρισμοί στην παιδική ηλικία συχνά ελλοχεύουν πίσω από τη ζηλοτυπία.

Το φαινόμενο και οι παρενέργειες της παθολογικής ζήλιας έχει εμπνεύσει λογοτέχνες και δημιουργούς, παραδειγματική φιγούρα ο Οθέλλο του Σαίξπηρ, το «Τούνελ» του Ερνέστο Σάμπατο, η «Ολέθρια Σχέση». Η κατάληξη της μπορεί να είναι μοιραία οδηγώντας στην καταστροφή του άλλου ή την αυτοκαταστροφή.

Το χτίσιμο της εμπιστοσύνης είναι η απάντηση στο πρόβλημα, φυσικά στα πλαίσια μιας ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας η οποία θα σας βοηθήσει να εμπιστευτείτε καταρχήν τον θεραπευτή σας. Η δυνατότητα εμπιστοσύνης δεν είναι μία αυτονόητη υπόθεση, ιδιαίτερα όταν εκείνη συνάδει με το ψέμα, την κακοποίηση, την εγκατάλειψη. Η αποσύνδεσή της όμως από τις αρνητικές αυτές ερμηνείες μπορεί να είναι λυτρωτική.